زمانی که ترس از دست دادن را برای اولین بار تجربه می‌کنیم، حجم عظیمی از چیزهایی که درون‌مان ریخته بودیم سر باز می‌کند و واکنش بیرونی مداوم می‌شود.
اما چه چیزی دهانمان را می‌دوزد؟ و باعث می‌شود درونی سازی کنیم؟
ترس های ما، تمام نمی‌شود و ما در برابر چیزهایی که سرکوب کرده‌ایم و از خودآگاه رانده‌ایم، مسئولیم.
ترس از دست رفتن و درد از دست رفتن چیزهایی که برایش جنگیدیم و تمام چیزهایی که دوست داشتیم و برایش نجنگیدیم
تمام نمی‌شود، فقط رانده می‌شود و در جایی ما را می‌تاراند.
به اندازه تمام ترس ها و دردهای رانده شده مراقب خود باشید.
قلم| طهورا جربان
یادداشت های پراکنده
@ghalam_book
